MFW podwyższa prognozę wzrostu PKB Polski w 2021 r.
Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) podwyższył prognozę wzrostu PKB Polski w 2021 r. z 2,7% do 3,%, a na 2022 r. obniżył z 5,1% do 4,5% – wynika z najnowszej wersji cyklicznego raportu MFW World Economic Outlook. Fundusz spodziewa się średniorocznej inflacji CPI w Polsce w bieżącym roku na poziomie 3,2%. (2,7% na koniec roku), a w 2022 r. średnio 2,5% Nadwyżka na rachunku obrotów bieżących Polski ma wynieść według szacunków MFW 2,0% w 2021 r. i 1,3% w 2022 r.
Z przekazanego PAP komentarza ministra finansów Tadeusza Kościńskiego wynika, iż podwyższona przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) prognoza wzrostu gospodarczego dla Polski na rok 2021 z 2,7% do 3,5% jest zbliżona do szacunków resortu finansów.
“Międzynarodowy Fundusz Walutowy w swoim raporcie wyraźnie podkreślił, że światowa recesja byłaby trzykrotnie większa, gdyby nie nadzwyczajne środki podjęte w poszczególnych krajach. Takie działania wprowadziła Polska, udzielając pomocy na bezprecedensową skalę. Strategia ta przyniosła korzyści – recesja w Polsce należy do najpłytszych w Europie, udało się nam również utrzymać bezrobocie na rekordowo niskich poziomach” – czytamy w komentarzu przesłanym PAP przez ministra finansów.
Poza tym optymizm MFW wynika z faktu, iż choć nie wszędzie i nie we wszystkich sektorach to jednak społeczeństwa nauczyły się żyć z pandemią i ograniczeniami w mobilności. Widać to w przemyśle i światowym handlu. Dzięki temu możliwe jest silniejsze odbicie wraz z ustępowaniem lockdownów.
Ponad to rządy dostarczyły gospodarkom nie widzianego dotąd w historii wsparcia fiskalnego, które – słabiej lub lepiej – zadziałało. Równocześnie banki centralne także złagodziły politykę pieniężną i stale ją dostosowują do aktualnych warunków. Wszystko to ma wpływ na poprawę perspektyw gospodarczych. Gdyby nie to wsparcie, załamanie gospodarki światowej w zeszłym roku mogło być trzy razy silniejsze niż to się okazało ostatecznie. MFW oszacował, że światowy PKB skurczył się w zeszłym roku o 3,3 proc. To o 1,1 punktu procentowego mniej, niż przewidywano jesienią 2020 roku. Zeszły rok był więc lepszy od prognoz.
Ale na tym optymistyczne konstatacje się kończą.
MFW oczekuje, że w skrajne ubóstwo w wyniku pandemii popadnie dodatkowo 95 mln ludzi, a o 80 mln więcej osób będzie głodować. Recesja była szczególnie głęboka w krajach, w których duży udział w PKB ma turystyka oraz eksport, a także w tych, których rządy miały ograniczone możliwości wsparcia gospodarki.
Ale sytuacja w poszczególnych krajach też bardzo się różnicuje. Rosną nierówności dochodowe. Najbardziej poszkodowani będą młodzi pracownicy i osoby o stosunkowo niskich kwalifikacjach. Pogłębi się dysproporcja pomiędzy zatrudnieniem kobiet i mężczyzn. Prędzej tracą pracę zatrudnieni na śmieciówkach niż na umowach.
Ludzie, którzy nie wydawali pieniędzy z powodu pandemii odłożyli spore oszczędności. Tak było też w przypadku firm, które dostały państwową pomoc. Ale równocześnie wiele firm ma straty, a zwolnienia i utrata dochodów dotknęła liczne gospodarstwa domowe. Właściwą odpowiedzią polityki w takiej sytuacji jest wzmocnienie ochrony socjalnej i rozszerzenie ubezpieczenia na wypadek bezrobocia, a także objęcie nim osób samozatrudnionych i zatrudnionych nieformalnie.
Najbardziej ucierpią właśnie te sektory, gdzie skoncentrowane jest zatrudnienie ludzi młodszych lub mniej wykwalifikowanych. Edukacja zdalna spowodowała wielkie luki w wykształceniu dzieci i młodych. Szczególnie duże w krajach o niskich dochodach i w rozwijających gospodarkach, a także wśród gospodarstw domowych o niskich dochodach. Przyspieszenie w czasie kryzysu transformacji cyfrowej i automatyzacji spowoduje likwidację wielu miejsc pracy. Będzie to wymagać realokacji pracowników.
Walka na wielu frontach
Najważniejsze jest zdrowie, a po drugie – edukacja. Wydatki na zakup, produkcję i dystrybucję szczepionek, leczenie chorych i poprawę infrastrukturę opieki zdrowotnej powinny być potraktowane wszędzie priorytetowo. Konieczne będą większe wydatki na nadrobienie strat w nauce dzieci.
“Póki pandemia trwa, polityka powinna przede wszystkim skupiać się na (…) priorytetowym traktowaniu wydatków na opiekę zdrowotną, zapewnieniu dobrze ukierunkowanego wsparcia fiskalnego i utrzymaniu akomodacyjnej polityki pieniężnej przy jednoczesnym monitorowaniu zagrożeń dla stabilności finansowej” – napisano w WEO.
W miarę jak ożywienie będzie poprawiać sytuację na rynku pracy wsparcie dla zatrudnienia powinno być stopniowo ograniczane. Nie oznacza to jednak zmniejszenia aktywności władz publicznych. Większy nacisk powinien wtedy iść na przekwalifikowanie pracowników, w miarę potrzeby ze wsparciem ich dochodów i na pomoc w przejściu przez nich transformacji.
Kiedy wirus już sobie pójdzie rządy będą musiały się skupić na budowie bardziej odpornych, sprzyjających włączeniu społecznemu i bardziej ekologicznych gospodarek. To znaczy na inwestycjach w “zieloną” infrastrukturę, łagodzenie zmian klimatycznych, wzmocnienie sieci pomocy społecznej by powstrzymać rosnące nierówności, zwiększaniu produktywności, digitalizacji gospodarek i rozwiązywaniu problemu zadłużenia.
Co mają zrobić kraje, których na to nie stać? Lepiej administrować dochodami, zwiększyć progresywność opodatkowania, zreorientować wydatki na cele krytyczne. Powinny też trzymać wysokie standardy przejrzystości zadłużenia.
(m.in. za Jacek Ramotowski w interia.pl)
